Biz Ne Ara Değiştik ?

Öylesine güzel bir yazı olmuş ki, altına imzamı atarım.

Devir çıkarların devri olmuş.
Bana dokunmayan yılan bin yaşasıncıların devri olmuş.
Komşusu aç iken tok yatamayanlar gitti, varlıklılardan puan almaya çalışanların devri olmuş.
Yaltakçıların, kralcıların devri olmuş.

Sahi, biz ne ara böyle olduk. :tired:

Bu daha iyi gunler... bizlerin doneminde yine dostlugun vefanin sevginin birazda olsa hal hatiri var..
Bizden sonrakiler yani ilerde cocuklariminzi zamaninda silinip gider...

Kotu....Acı...

Linux' Alıntı:

Öylesine güzel bir yazı olmuş ki, altına imzamı atarım.

Devir çıkarların devri olmuş.
Bana dokunmayan yılan bin yaşasıncıların devri olmuş.
Komşusu aç iken tok yatamayanlar gitti, varlıklılardan puan almaya çalışanların devri olmuş.
Yaltakçıların, kralcıların devri olmuş.

Sahi, biz ne ara böyle olduk. :tired:

Genişletmek için tıkla ...

Haklisin @Linux ,öyle oldu devir.Teşekkür ederim.

Sezen' Alıntı:

Bu daha iyi gunler... bizlerin doneminde yine dostlugun vefanin sevginin birazda olsa hal hatiri var..
Bizden sonrakiler yani ilerde cocuklariminzi zamaninda silinip gider...

Kotu....Acı...

Genişletmek için tıkla ...

Evet [MENTION=339]Sezen[/MENTION] ,yine de devam etmek şart.

Sabahın o kokusu hemen hemen her şehirde aynıydı bir zamanlar.Uyanışımız bir çalar saat kadar lüks, heyecanımız ise gülümsemelerde. Kahvaltılar hep organik ve en çok da samimi.

Sokak evin kapısından başlar, evimiz ise mahallenin tam içinde. Günaydın kelimesiydi bize ilk adımı attıran. Bir gülümsemeydi tüm içeriklerimiz.

İşler, güçler ve kariyer, tüm bunlar iyi dostlar biriktirmekten çok daha önemsizdi. Sağlık, sıhhat ve mutluluk hepimizin ortak ağıydı.

"Yardım edeyim, yardım ederim ve ben buradayım" gibi normal cümlelerdi bizi birbirimize çeken ve özümüzü çeken.

İnsanları sevmek, saygı duymak ve anlamak gibi güzel eylemler içerisinde yaşadık ve yaşattık...

Sonra bir sabah farklı bir melodi ile uyandık. Artık kuş sesleri çok uzaklardaydı sanki. Yataktan kalkmak için üzerimizdeki bir ton ağırlığındaki kablodan kurtulmak gerekti. Sonra ışıklar bir alkış kadar yakın, samimiyet çok ama çok uzaklarda. Navigasyonlardan gezdik sokakları, mahalleleri...

Mimiklerimizi emojilere kaptırdık çoktan. Düşüncelerimiz ise dijital arşivlerin algoritmik dizilimlerinde. Gözlerim bir sanal gerçeklik gözlüğünün camında, parmaklarım benden daha iyi tanıyor sanki klavyeleri...

Öyle pozlar vermeliyim ki, sosyal medyada üç saniye daha fazla bakılmalı, alkışlanmalı. Oysa bir zamanlar öyle unutulmaz hikayeler vardı ki, okudukça büyüyen. şimdilerde ise hikayeleri saniyelere sığdırdık...


Yapay bir anlam kattık hayata. Sonra ise bir muamma. şimdiler anlatıp duruyoruz, şöyle olacak, böyle olacak. Peki ya biz, yani insanlık ne olacak?

Dijitalleşme ile başlayan yepyeni bir dünyanın kapısında geçerken, akıllı cihazlarımız değildi x-ray'e takılan. Araba anahtarlarımız da değildi.Sadece samimiyetimiz ve insanlığımızdı...

Dijitalleşme nefes alıp verme hızımız kadar hızla ilerlerken, nefes almayı unuttuk ve unutulduk.

Ama hiç bir şey için geç değil. Değişen hayatlarımıza, değişen amaçlarımıza biraz olsun insanlığımızı ve samimiyetimizi ekleyerek başlayabiliriz.

Dijitalleşirken hayatlarımıza o kuş seslerini, sıcak organik kahvaltıları ve gülümsemeleri tekrar getirebilir ve sokaklarımızı ise eskisi gibi neşelendirebiliriz.

Yeter ki insanlığımız, her şeyin önünde yol alsın...

Hayatdan usandirdilar:/