- Katılım
- 17 Mart 2019
- Mesajlar
- 7,433
- Tepkime puanı
- 9
- Cinsiyet
-
- Bayan
Abzar İyesi (Tatarca: ????? ???? ya da Abzar İyäse veya Abzar Atası, Abzar Äbise) - Türk mitolojisinde avlunun koruyucu ruhudur. Abazar İyesi olarak da ifade edilir.
Özellikleri
Evin avlusunda veya bahçesinde yaşar. İnsanların gözüne ancak uzaktan ve değişik hayvan kılıklarına girerek görünür.
Her nesnenin bir koruyucu ruhu olduğu için, aslında avlu duvarının bile ayrı bir İyesi vardır.
Batı Sibirya Tatarlarının mitolojik görüşlerindeki "Mal Sahibi", "Ev Sahibi", "Zengi Baba" gibi varlıklara yakınlığı bulunur.
Evcil hayvanları sever.
Örneğin atların kuyruğunu örmekten çok hoşlanır.
Ancak sevmediği ev hayvanlan da vardır.
Tatarlar, sık sık hastalanan ve huysuzlanan bu hayvanların Abzar İyesi tarafından öldürüleceğini düşündükleri için, onlan hemen satmayı tercih ederler.
Kimi Türk lehçelerinde şu adlarla da tanınır:
Öğen (Öven, Üven, Övenik, Üvenik) İyesi
Çulan İyesi
Kura İyesi
Tirgen İyesi.
Avlu İyesi olarak da bilinir. Avlu kavramı farklı şive ve lehçelerde farklı sözcüklerle karşılandığı için adı değişmektedir, fakat içerik yaklaşık olarak aynıdır.
Sözcük olarak en çok bilinen Abzar İyesidir. Öğen, Çulan, Kura ve Tirgen kelimeleri avlu anlamına gelir.
Bunların tamamı bir evin önündeki çevrilmiş yer, çeşitli işlerin görüldüğü alan, bahçe demektir.
Avlu İyesi de buralarda yaşar ve gezinir. Abzar Ana (dişi) veya Abzar Ata (erkek) biçimleri yine bu varlığı tanımmlamakta kullanılır.
Bağlantılı Varlıklar
Abzar Ana: Avlunun Koruyucu Ruhu (Dişi). Abzar İyesine ait tüm nitelikleri taşır. Yaşlı bir kadın olduğu söylenir. Aksaçlı bir ninedir. Bazen avluya kuruması için asılmlış olan çamaşırları kaybeder.
Abzar Ata: Avlunun Koruyucu Ruhu (Erkek).
Abzar İyesine benzer bir varlıktır. Aksakallı bir dede görünümündedir. Akşam sığır sürüleri dağılırken eve gelen hayvanların doğru yolu bulmlasını sağlar.
Benzer Varlıklar
Bağça (Bahça) İyesi: Bahçenin koruyucu ruhudur.
Bazen ekili sebzeleri sular. Üzüm bağının koruyucusu olan Bağ İyesi ile de benzer özellikler taşır.
Bostan İyesi: Sebze ve meyve ekilen alanların koruyucusudur. Bostan Bekçisi olarak da bilinir.
Bahçelere dikilen korkuluklar aslında bu varlıkları simgeler.
Türk Kültüründe Avlu
Evin ön bahçesidir. Fakat burada ekim yapılmaz.
Düz, boş bir alandır. Evin işlerinin önemli bir kısmı burada yapıldığı ve evin dış dünyadan ayrılan ilk bölümü olduğu için buranın sahiplenilmesi gerekir.
Bu nedenle Türk halk inançlarında her nesnenin bir koruyucu ruhu olduğu için, avlunun ve hatta avlu duvarının bile ayrı bir İyesi vardır.
Bu alanın dışı, tehlikelere biraz daha açıktır.
İnsan hiçbir yerde kendisini evinde olduğu kadar güvende hissedemez.
Bu merkezden uzaklaştıkça tehlike algısı artar.
Bu alem ve öteki alem arasındaki fark da bu mantığa uygun olarak ortaya çıkar.
Bu dünya insanın evidir, ruhlar alemi ise bu evin dışındadır.
Etimoloji
(Ab/Ap) kökünden türemiştir. Kelime kökünde rüzgar anlamı vardır.
Kökenbilimsel olarak bakıldığında rüzgarlı yer demektir.
Avlu anlamı taşır.
Özellikleri
Evin avlusunda veya bahçesinde yaşar. İnsanların gözüne ancak uzaktan ve değişik hayvan kılıklarına girerek görünür.
Her nesnenin bir koruyucu ruhu olduğu için, aslında avlu duvarının bile ayrı bir İyesi vardır.
Batı Sibirya Tatarlarının mitolojik görüşlerindeki "Mal Sahibi", "Ev Sahibi", "Zengi Baba" gibi varlıklara yakınlığı bulunur.
Evcil hayvanları sever.
Örneğin atların kuyruğunu örmekten çok hoşlanır.
Ancak sevmediği ev hayvanlan da vardır.
Tatarlar, sık sık hastalanan ve huysuzlanan bu hayvanların Abzar İyesi tarafından öldürüleceğini düşündükleri için, onlan hemen satmayı tercih ederler.
Kimi Türk lehçelerinde şu adlarla da tanınır:
Öğen (Öven, Üven, Övenik, Üvenik) İyesi
Çulan İyesi
Kura İyesi
Tirgen İyesi.
Avlu İyesi olarak da bilinir. Avlu kavramı farklı şive ve lehçelerde farklı sözcüklerle karşılandığı için adı değişmektedir, fakat içerik yaklaşık olarak aynıdır.
Sözcük olarak en çok bilinen Abzar İyesidir. Öğen, Çulan, Kura ve Tirgen kelimeleri avlu anlamına gelir.
Bunların tamamı bir evin önündeki çevrilmiş yer, çeşitli işlerin görüldüğü alan, bahçe demektir.
Avlu İyesi de buralarda yaşar ve gezinir. Abzar Ana (dişi) veya Abzar Ata (erkek) biçimleri yine bu varlığı tanımmlamakta kullanılır.
Bağlantılı Varlıklar
Abzar Ana: Avlunun Koruyucu Ruhu (Dişi). Abzar İyesine ait tüm nitelikleri taşır. Yaşlı bir kadın olduğu söylenir. Aksaçlı bir ninedir. Bazen avluya kuruması için asılmlış olan çamaşırları kaybeder.
Abzar Ata: Avlunun Koruyucu Ruhu (Erkek).
Abzar İyesine benzer bir varlıktır. Aksakallı bir dede görünümündedir. Akşam sığır sürüleri dağılırken eve gelen hayvanların doğru yolu bulmlasını sağlar.
Benzer Varlıklar
Bağça (Bahça) İyesi: Bahçenin koruyucu ruhudur.
Bazen ekili sebzeleri sular. Üzüm bağının koruyucusu olan Bağ İyesi ile de benzer özellikler taşır.
Bostan İyesi: Sebze ve meyve ekilen alanların koruyucusudur. Bostan Bekçisi olarak da bilinir.
Bahçelere dikilen korkuluklar aslında bu varlıkları simgeler.
Türk Kültüründe Avlu
Evin ön bahçesidir. Fakat burada ekim yapılmaz.
Düz, boş bir alandır. Evin işlerinin önemli bir kısmı burada yapıldığı ve evin dış dünyadan ayrılan ilk bölümü olduğu için buranın sahiplenilmesi gerekir.
Bu nedenle Türk halk inançlarında her nesnenin bir koruyucu ruhu olduğu için, avlunun ve hatta avlu duvarının bile ayrı bir İyesi vardır.
Bu alanın dışı, tehlikelere biraz daha açıktır.
İnsan hiçbir yerde kendisini evinde olduğu kadar güvende hissedemez.
Bu merkezden uzaklaştıkça tehlike algısı artar.
Bu alem ve öteki alem arasındaki fark da bu mantığa uygun olarak ortaya çıkar.
Bu dünya insanın evidir, ruhlar alemi ise bu evin dışındadır.
Etimoloji
(Ab/Ap) kökünden türemiştir. Kelime kökünde rüzgar anlamı vardır.
Kökenbilimsel olarak bakıldığında rüzgarlı yer demektir.
Avlu anlamı taşır.
