- Katılım
- 17 Mart 2019
- Mesajlar
- 7,433
- Tepkime puanı
- 9
- Cinsiyet
-
- Bayan
Pişmanlık
(Çok değil sadece bir fırsat verseler hiçbir şeyi boş vermem!)
Kalktığında sekiz dokuzdu. Sınava iki saat vardı. Sinirli sinirli:
– Geç kaldım! diye söyleniyordu. Hemen lavaboya yöneldi. Elini yüzünü yıkarken annesinin:
– Yavrum, kahvaltı hazır! Bir şeyler ye!” sözlerini duydu.
Bir yandan hazırlanıyor, bir yandan da kahvaltı yapmaya çalışıyor; bir şeyler atıştırıyordu. Anne babasının:
– Haydi evlâdım, kolay gelsin! Zihnin açık olsun… dilekleriyle evden ayrılmıştı…
Merdivenlerden inerken kalemlerini unuttuğunu fark etti. Hemen dönüp zili çaldı. Onu karşısında gören annesi:
– Ne oldu, yavrum? Niçin döndün? dedi. O da annesinden, masanın üzerinde unuttuğu kalemleri istedi. Çabucak aşağı inip evin hemen önündeki otobüs durağına koştu. Belediye otobüsü az sonra gelmişti. Tam otobüse binecekti ki pasosunu almak için çıkardığı cüzdanında kimliğinin olmadığını gördü.
Kendine:
– Sakin ol! telkininde bulunarak hemen eve koştu. Onu yine karşısında gören annesi:
– Yine ne oldu, çocuğum? dedi.
– Anne hiç sorma! Kimliğim dün giydiğim gömleğin cebinde kalmış, getirir misin? dedi. Annesi:
– Biraz dikkatli olsan ne olur sanki! yakınmasıyla getirdi kimliği.
– Allah’tan okul yakın, dolmuş da yanından geçiyor. diye düşünürken dolmuş gelmişti. Elini cebine attı, ama bu sefer de dolmuşa verecek parası yoktu. Artık telâşlanmaya başlamış sınava yetişememe endişesi sarmıştı onu. Sınava ancak taksiyle yetişebileceğine karar vermişti. Bu arada merdiven inip çıkmaktan hem yorulmuş hem de terlemişti. Ama acele etmezse bir yılı boşa gidecekti. Onu tekrar karşısında gören annesi neredeyse fenalık geçirecek duruma gelmişti… Parayı alıp caddeye indi. Çok geçmeden taksi geldi. Durdurup bindi.
– Nereye kardeş? dedi şoför. Sınava gireceği okulun adını söyledikten sonra:
– Sınav neredeyse başlayacak; kestirmeden, ara sokaklardan gitmeliyiz. dedi. Ancak taksici:
– Kardeş, ben bu şehre yeni geldim; ara sokakları çok iyi bilmiyorum. Deyince içinden:
– Bu kadarına da pes yani! Nedense bütün aksilikler beni buluyor. Üstüne üstlük, sınava da dakikalar kalmışken! diye söylendi. Çaresiz duruma katlanacaktı…
Okula geldiklerinde sınav başlamıştı. Hemen sınav sorumlusunu buldu ve sınava girmek istediğini söyledi. Sınav sorumlusu:
– Nerede kaldın evlâdım? Sınav başlayalı beş dakika oldu … Ama ilk yarım saat içinde gelenleri alıyoruz. Haydi bakalım, bana sınav giriş belgeni ver de seni sınava gireceğin salona götüreyim …” Dedi.
Sınav sorumlusuna şok olmuş bir şekilde bakarken,
– Giriş kartını nasıl olur da evde unuturum, nasıl bu kadar aptal olabilirim? Düşüncelerini aklından geçiriyor;
– Yeter artık, bu kadarını hak edecek ne yaptım ben? Diye haykırmak, bağırmak geliyordu içinden; ama çaresizlik içinde sorumluya belgenin evde kaldığını söyledi. Sorumlu, belge olmadan onu sınava alamayacağını, eğer evi yakınsa telefon edip babasının taksiyle kısa zamanda getirmesini isteyebileceğini söyledi. Müdür odasından eve telefon edip belgeyi istediler. Babası hemen yola çıktı. Bu arada o da babasının yarım saat geçmeden belgeyi kendisine ulaştırması için bildiği bütün duaları okuyordu. Sınava alınmasına son bir dakika kala babası belgeyi getirdi ve o da derin bir nefes alarak sınava girdi. Kendisine en güvendiği ders Türkçe olduğundan bu testi açıp sorularını çözmeye başladı. Sorular ona kolay geliyordu; ama iyi gitmeyen bir şeyler vardı ve hep bir yere kadar gelip
takılıyordu. Oysa bu soruların çok benzerlerini öğretmeni derste işlemişti; ancak o bu sırada ya uyuyor ya da başkalarıyla konuşuyor, gülüyor, eğleniyordu…
– Keşke dersleri dinleyip öğretmenlerimin uyarılarına kulak verseydim… Dedi; ama iş işten geçmişti artık. Bütün bu
dertler yetmiyormuş gibi bir de karnı ağrımaya başlamıştı.
– Keşke akşam abur cubur yemeseydim de midemi bozmasaydım. Diyordu. Bu düşünceler içindeyken aklına yine sorular geldi. En iyisi mi İngilizceden çözebileceğim sorulara bakayım, dedi; ama nafile… Hiç bu kadar pişman olabileceğini düşünmemişti.
– Elime bir daha böyle fırsat geçse, bana yine imkân verseler, çok değil sadece bir fırsat verseler hiçbir şeyi boş vermem!
Çok çalışırım, öğretmenlerimin sözlerini, öğütlerini ve anlattıklarını dinlerim… Diyordu; ama son pişmanlığın faydası yoktu. Ne olurdu bir defa, yalnız bir kez daha bu imkân ona verilseydi…. Bu düşünceler içindeyken bir ses duydu… Tanıdık bir ses:
– Hey! Sen, arkadaki… Uyuyan!… Kendine gel!
Mahmur gözlerle şaşkın şaşkın etrafına bakındı. Öğretmenini tepesinde görünce garip bir sevinçle:
– Özür dilerim hocam… Bir daha uyumayacağım derste. Artık ders kaynatmaya ve her türlü yaramazlığa da son… Dedi.
Öğretmen onun bu garip davranışına bir anlam veremedi ve “pişmanlık” konusunu işlemeye devam etti…
(Çok değil sadece bir fırsat verseler hiçbir şeyi boş vermem!)
Kalktığında sekiz dokuzdu. Sınava iki saat vardı. Sinirli sinirli:
– Geç kaldım! diye söyleniyordu. Hemen lavaboya yöneldi. Elini yüzünü yıkarken annesinin:
– Yavrum, kahvaltı hazır! Bir şeyler ye!” sözlerini duydu.
Bir yandan hazırlanıyor, bir yandan da kahvaltı yapmaya çalışıyor; bir şeyler atıştırıyordu. Anne babasının:
– Haydi evlâdım, kolay gelsin! Zihnin açık olsun… dilekleriyle evden ayrılmıştı…
Merdivenlerden inerken kalemlerini unuttuğunu fark etti. Hemen dönüp zili çaldı. Onu karşısında gören annesi:
– Ne oldu, yavrum? Niçin döndün? dedi. O da annesinden, masanın üzerinde unuttuğu kalemleri istedi. Çabucak aşağı inip evin hemen önündeki otobüs durağına koştu. Belediye otobüsü az sonra gelmişti. Tam otobüse binecekti ki pasosunu almak için çıkardığı cüzdanında kimliğinin olmadığını gördü.
Kendine:
– Sakin ol! telkininde bulunarak hemen eve koştu. Onu yine karşısında gören annesi:
– Yine ne oldu, çocuğum? dedi.
– Anne hiç sorma! Kimliğim dün giydiğim gömleğin cebinde kalmış, getirir misin? dedi. Annesi:
– Biraz dikkatli olsan ne olur sanki! yakınmasıyla getirdi kimliği.
– Allah’tan okul yakın, dolmuş da yanından geçiyor. diye düşünürken dolmuş gelmişti. Elini cebine attı, ama bu sefer de dolmuşa verecek parası yoktu. Artık telâşlanmaya başlamış sınava yetişememe endişesi sarmıştı onu. Sınava ancak taksiyle yetişebileceğine karar vermişti. Bu arada merdiven inip çıkmaktan hem yorulmuş hem de terlemişti. Ama acele etmezse bir yılı boşa gidecekti. Onu tekrar karşısında gören annesi neredeyse fenalık geçirecek duruma gelmişti… Parayı alıp caddeye indi. Çok geçmeden taksi geldi. Durdurup bindi.
– Nereye kardeş? dedi şoför. Sınava gireceği okulun adını söyledikten sonra:
– Sınav neredeyse başlayacak; kestirmeden, ara sokaklardan gitmeliyiz. dedi. Ancak taksici:
– Kardeş, ben bu şehre yeni geldim; ara sokakları çok iyi bilmiyorum. Deyince içinden:
– Bu kadarına da pes yani! Nedense bütün aksilikler beni buluyor. Üstüne üstlük, sınava da dakikalar kalmışken! diye söylendi. Çaresiz duruma katlanacaktı…
Okula geldiklerinde sınav başlamıştı. Hemen sınav sorumlusunu buldu ve sınava girmek istediğini söyledi. Sınav sorumlusu:
– Nerede kaldın evlâdım? Sınav başlayalı beş dakika oldu … Ama ilk yarım saat içinde gelenleri alıyoruz. Haydi bakalım, bana sınav giriş belgeni ver de seni sınava gireceğin salona götüreyim …” Dedi.
Sınav sorumlusuna şok olmuş bir şekilde bakarken,
– Giriş kartını nasıl olur da evde unuturum, nasıl bu kadar aptal olabilirim? Düşüncelerini aklından geçiriyor;
– Yeter artık, bu kadarını hak edecek ne yaptım ben? Diye haykırmak, bağırmak geliyordu içinden; ama çaresizlik içinde sorumluya belgenin evde kaldığını söyledi. Sorumlu, belge olmadan onu sınava alamayacağını, eğer evi yakınsa telefon edip babasının taksiyle kısa zamanda getirmesini isteyebileceğini söyledi. Müdür odasından eve telefon edip belgeyi istediler. Babası hemen yola çıktı. Bu arada o da babasının yarım saat geçmeden belgeyi kendisine ulaştırması için bildiği bütün duaları okuyordu. Sınava alınmasına son bir dakika kala babası belgeyi getirdi ve o da derin bir nefes alarak sınava girdi. Kendisine en güvendiği ders Türkçe olduğundan bu testi açıp sorularını çözmeye başladı. Sorular ona kolay geliyordu; ama iyi gitmeyen bir şeyler vardı ve hep bir yere kadar gelip
takılıyordu. Oysa bu soruların çok benzerlerini öğretmeni derste işlemişti; ancak o bu sırada ya uyuyor ya da başkalarıyla konuşuyor, gülüyor, eğleniyordu…
– Keşke dersleri dinleyip öğretmenlerimin uyarılarına kulak verseydim… Dedi; ama iş işten geçmişti artık. Bütün bu
dertler yetmiyormuş gibi bir de karnı ağrımaya başlamıştı.
– Keşke akşam abur cubur yemeseydim de midemi bozmasaydım. Diyordu. Bu düşünceler içindeyken aklına yine sorular geldi. En iyisi mi İngilizceden çözebileceğim sorulara bakayım, dedi; ama nafile… Hiç bu kadar pişman olabileceğini düşünmemişti.
– Elime bir daha böyle fırsat geçse, bana yine imkân verseler, çok değil sadece bir fırsat verseler hiçbir şeyi boş vermem!
Çok çalışırım, öğretmenlerimin sözlerini, öğütlerini ve anlattıklarını dinlerim… Diyordu; ama son pişmanlığın faydası yoktu. Ne olurdu bir defa, yalnız bir kez daha bu imkân ona verilseydi…. Bu düşünceler içindeyken bir ses duydu… Tanıdık bir ses:
– Hey! Sen, arkadaki… Uyuyan!… Kendine gel!
Mahmur gözlerle şaşkın şaşkın etrafına bakındı. Öğretmenini tepesinde görünce garip bir sevinçle:
– Özür dilerim hocam… Bir daha uyumayacağım derste. Artık ders kaynatmaya ve her türlü yaramazlığa da son… Dedi.
Öğretmen onun bu garip davranışına bir anlam veremedi ve “pişmanlık” konusunu işlemeye devam etti…
