RebeL
Forum Üyesi
- Katılım
- 21 Mart 2019
- Mesajlar
- 129
- Tepkime puanı
- 0
- Takım
- HataySpor
Gavs Nedir? Ne Anlama Geliyor ?
Hz. Muhammed (sav) dar-ı bekaya irtihal edince, onu bu dünyada temsil eden de Allah ile
irtibatları kavi büyük insanlardır. Onlar, mazhariyetleri ve misyonlarıyla, bir bakıma
yeryüzünde adeta Kabe konumundadırlar. Ehl-i tahkikin beyanına göre, bazen onlar
Kabe’nin etrafında, bazen de Kabe onların etrafında döner. İşte böylesi kişilere Allah’ın
matmah-ı nazarı anlamında “Kutub” adı verilir. Bu kişiler bulundukları mekanda, her zaman
mevcudiyetlerini hissettiren, şeytanların uykularını kaçıran, bir kısım insanların vehimlerini
izale eden, toprağın kuvve-i inbatiyesi gibi kudsi bir güce sahiptirler. Yine bunlar, hep
tazarru ve naz u niyaz makamında bulunmaktadırlar. Allah böylelerinin bakışları ile kainata
bakar, merhamet veya gadap eder.
Kutub makamının bir adım ötesinde “gavsiyet” makamı yer alır. Bu makamı ihraz edenlerin
en büyük özelliği, tasarruflarının öldükten sonra da devam etmesidir. Her gavs bir kutuptur,
fakat her kutub bir gavs değildir. Öyleleri de vardır ki, bu her iki makamı bünyesinde cem
etme bahtiyarlığına ermiştir. Zannediyorum “kutbu’l-irşad” işte bu iki makamı birden ihraz
etmiş ve halkı irşada me’zun insanlara verilen isim olsa gerek..
Gavs Nedir?
Bu açıdan kutbu’l-irşada; “hakikat-ı Ahmediye” yi tamamıyla temsil eden, dolayısıyla da
“hakikat-ı Muhammediye” ye namzet olan insan nazarıyla da bakılabilir. O, bütün insanlığın
iç alemi itibarıyla, yani kalbi, ruhu, vicdanı, hissi ve letaif-i maneviyesiyle mercii sayılan
bir “menhel-i azbi’l-mevrûd; cennet kevserleri ölçüsünde tatlı su kaynağıdır.” Ve insanlığı
sahil-i selamete çıkaracak bir rahmet ve ışıktır. Bu yönüyle ona, yeryüzünde tevhid güneşi
denir. Herkes kendi istidadı veya elindeki kovasının büyüklüğü/küçüklüğü ölçüsünde ondan
istifade edebilir. Öyleyse kutbu’l-irşad, misyonu, konumu ve zatı itibarıyla diğer velilerden
en az üç kademe daha ileridedir.
Başkalarının onları tanımasına veya sair velilerden ayırt etmesine yardımcı olacak belirgin
özellikleri yoktur. “İnsanlar arasında, insanlardan bir insan olarak bulunurlar.” Ne var ki,
hassas ruhlar, liyakatlı kişiler bunları hemen sezer ve adeta bir mıknatısa kapılmış gibi,
onların cazibelerine kapılıverirler. Bu özellikleri itibarıyla de onlar, etraflarına sürekli nur
neşrederler. Hakkı aramak için yollara dökülenler de bunların cazibe-i kudsiyesi içine girer
ve o dairede bütün bütün erir giderler.
Bütün bu değerlendirmeler nazara alındığında; bu kudsî me’hazlara sırt dönmekten daha
öte bir talihsizlik olamaz denilebilir. Bana göre, bu kaynaklara müracaat etmeden yollara
dökülenler, niyetleri ne kadar da samimi olursa olsun, çöllerde tek başlarına, rehbersiz
yolculuk yapan insanlar gibidirler. Hatta bu kişilerin şahsî ibadet ve taatleri ne kadar çok
da olsa, bu feyiz kaynaklarından yararlanmadıkları için, ileride dünyevî başka cazibe
noktalarının cazibelerinden kurtulamayıp, yollarda kalabilirler. Hatta ibadet ü taatı bu denli
çok olmayanlar, yüzleri bu ışık kaynaklarına dönük oldukları için, kayma ihtimalleri onlara
göre daha azdır.
Ayrıca, bu tür insanların daire-i kudsiyeleri içinde bulunma, onlar gibi olma noktasında
insana aşk, şevk ve ümit verir. Zira bunlar ideal insan olup, her Müslümanın hedefi
olabilecek makamlarda bulunmaktadırlar. Bir diğer ifadeyle bunlar, bizim gibi sıradan
insanlar için birer gaye-i hayaldirler. Zaten bu dünyada gaye-i hayali olmayan kişilerin, dört
ayaklı behaimden farkı da yoktur. “İki günü müsavi olan, aldanmıştır” beyan-ı Nebevisi,
herhalde bu hakikata işaret etmektedir.
Hasılı, kutbu’l-irşad, kainatın mana, mahiyet ve muhtevasını anlatan, yeryüzünde Cenab-ı
Hakk’ın matmah-ı nazarı, kutb ve gavs makamının sahibi bir hakikat eridir.
Hz. Muhammed (sav) dar-ı bekaya irtihal edince, onu bu dünyada temsil eden de Allah ile
irtibatları kavi büyük insanlardır. Onlar, mazhariyetleri ve misyonlarıyla, bir bakıma
yeryüzünde adeta Kabe konumundadırlar. Ehl-i tahkikin beyanına göre, bazen onlar
Kabe’nin etrafında, bazen de Kabe onların etrafında döner. İşte böylesi kişilere Allah’ın
matmah-ı nazarı anlamında “Kutub” adı verilir. Bu kişiler bulundukları mekanda, her zaman
mevcudiyetlerini hissettiren, şeytanların uykularını kaçıran, bir kısım insanların vehimlerini
izale eden, toprağın kuvve-i inbatiyesi gibi kudsi bir güce sahiptirler. Yine bunlar, hep
tazarru ve naz u niyaz makamında bulunmaktadırlar. Allah böylelerinin bakışları ile kainata
bakar, merhamet veya gadap eder.
Kutub makamının bir adım ötesinde “gavsiyet” makamı yer alır. Bu makamı ihraz edenlerin
en büyük özelliği, tasarruflarının öldükten sonra da devam etmesidir. Her gavs bir kutuptur,
fakat her kutub bir gavs değildir. Öyleleri de vardır ki, bu her iki makamı bünyesinde cem
etme bahtiyarlığına ermiştir. Zannediyorum “kutbu’l-irşad” işte bu iki makamı birden ihraz
etmiş ve halkı irşada me’zun insanlara verilen isim olsa gerek..
Gavs Nedir?
Bu açıdan kutbu’l-irşada; “hakikat-ı Ahmediye” yi tamamıyla temsil eden, dolayısıyla da
“hakikat-ı Muhammediye” ye namzet olan insan nazarıyla da bakılabilir. O, bütün insanlığın
iç alemi itibarıyla, yani kalbi, ruhu, vicdanı, hissi ve letaif-i maneviyesiyle mercii sayılan
bir “menhel-i azbi’l-mevrûd; cennet kevserleri ölçüsünde tatlı su kaynağıdır.” Ve insanlığı
sahil-i selamete çıkaracak bir rahmet ve ışıktır. Bu yönüyle ona, yeryüzünde tevhid güneşi
denir. Herkes kendi istidadı veya elindeki kovasının büyüklüğü/küçüklüğü ölçüsünde ondan
istifade edebilir. Öyleyse kutbu’l-irşad, misyonu, konumu ve zatı itibarıyla diğer velilerden
en az üç kademe daha ileridedir.
Başkalarının onları tanımasına veya sair velilerden ayırt etmesine yardımcı olacak belirgin
özellikleri yoktur. “İnsanlar arasında, insanlardan bir insan olarak bulunurlar.” Ne var ki,
hassas ruhlar, liyakatlı kişiler bunları hemen sezer ve adeta bir mıknatısa kapılmış gibi,
onların cazibelerine kapılıverirler. Bu özellikleri itibarıyla de onlar, etraflarına sürekli nur
neşrederler. Hakkı aramak için yollara dökülenler de bunların cazibe-i kudsiyesi içine girer
ve o dairede bütün bütün erir giderler.
Bütün bu değerlendirmeler nazara alındığında; bu kudsî me’hazlara sırt dönmekten daha
öte bir talihsizlik olamaz denilebilir. Bana göre, bu kaynaklara müracaat etmeden yollara
dökülenler, niyetleri ne kadar da samimi olursa olsun, çöllerde tek başlarına, rehbersiz
yolculuk yapan insanlar gibidirler. Hatta bu kişilerin şahsî ibadet ve taatleri ne kadar çok
da olsa, bu feyiz kaynaklarından yararlanmadıkları için, ileride dünyevî başka cazibe
noktalarının cazibelerinden kurtulamayıp, yollarda kalabilirler. Hatta ibadet ü taatı bu denli
çok olmayanlar, yüzleri bu ışık kaynaklarına dönük oldukları için, kayma ihtimalleri onlara
göre daha azdır.
Ayrıca, bu tür insanların daire-i kudsiyeleri içinde bulunma, onlar gibi olma noktasında
insana aşk, şevk ve ümit verir. Zira bunlar ideal insan olup, her Müslümanın hedefi
olabilecek makamlarda bulunmaktadırlar. Bir diğer ifadeyle bunlar, bizim gibi sıradan
insanlar için birer gaye-i hayaldirler. Zaten bu dünyada gaye-i hayali olmayan kişilerin, dört
ayaklı behaimden farkı da yoktur. “İki günü müsavi olan, aldanmıştır” beyan-ı Nebevisi,
herhalde bu hakikata işaret etmektedir.
Hasılı, kutbu’l-irşad, kainatın mana, mahiyet ve muhtevasını anlatan, yeryüzünde Cenab-ı
Hakk’ın matmah-ı nazarı, kutb ve gavs makamının sahibi bir hakikat eridir.
